Himalaje zdają się prastare, spowite w kłęby chmur, smagane wiatrami i mroźnym oddechem lodowców, poszarpane w swych urwiskach, zdębiałe w pionie swych ścian. Mają jednak równieśników z tego samego podwórka, z subkontynentu indyjskiego. Są nimi walenie, które wedle wszelkich oznak, odnalezionych na ziemi i w niej (geologicznych, genetycznych i anatomicznych), wykształciły się z drobnych jeleniopodobnych zwierząt parzystokopytnych, będących naocznymi świadkami narodzin Himalajów.

Jestem wdzięczna losowi, że gdzieś tam na drugiej półkuli stoją Himalaje. W końcu, historia naszego globu mogłaby się potoczyć zupełnie inaczej, płyty tektoniczne indyjska i eurazjatycka nie zderzyłyby się i nie rosłyby sobie teraz na wielkim zagonie Nepalu wybujałe góry.

W Himalaje wybieramy się na ogół raz do roku. Radosne lądowanie na obskurnym lotnisku Tribhuvan. Potem zduszone smogiem Kathmandu, z labiryntem ciasnych gruntowych uliczek, w których pieczołowicie wycyzelowane drewniane ażury okiennic sąsiadują z przeszklonymi ścianami modnych biurowców, jakby współczesna technologia zaskoczyła średniowiecze na gorącym uczynku lenistwa i opieszałości.

Mam problem z etymologią słowa podróżować. W końcu na ogół wędrówka nie zabiera nas tam, gdzie nam po drodze a sam przebieg trasy wiedzie raczej bezdrożami. Dlatego bliżej mi do wyimaginowanego pochodzenia podróży od tego, co odbywa się pod różą wiatrów. Róża wiatrów była niegdyś nieco baśniowym, wyidealizowanym przedstawieniem kierunków, w jakie dęły najpowszechniej wyróżniane wiatry.